پایگاه خبری تحلیلی رسانه معلم رسانه فرهنگیان ایران
سانه معلم # بیداری جهانی در برای حوادث جهانی و کنشگری در برابر با آن وجدان جهانی را به یک امت انسانی تیدیل کرده است تا علاوه بر حاکمان وستمگران خود از آن لطیفه الهی یعنی فطرت دستور بگیرند وقوانین اعتباری خود خواهان و سودانگارانه را در رسانه های وجدانی منکوب نماید مطالب زیر را به عنوان نمونه می خوانیم
برای ما که در موجی از غم و اندوه شاهد کشته شدن و مجروح شدن کودکان فلسطینی، گرسنگی و محرومیت از مراقبت های پزشکی هستیم، این چالش برانگیز بوده است که بدانیم آیا و چگونه با کودکان خردسال زندگی خود در مورد آنچه در حال وقوع است درگیر شویم یا خیر. به عنوان یک معلم مدرسه ابتداییفلسطینی آمریکایی، متوجه شدم که نمی‌توانم به دانش‌آموزان کلاس اول و دوم کلاس خود نگاه کنم، بدون اینکه چهره کودکان غزه را در همان سنین ببینم. این دوران بسیار دردناکی است
از مدارس و مؤسسات آموزشی سیاست‌ها و شیوه‌هایی را اتخاذ کرده‌اند که مربیان را از صحبت درباره فلسطین و اسرائیل در معرض خطر مجازات یا از دست دادن شغل ساکت می‌کند. بسیاری از بزرگسالان از ترس اینکه بیش از حد طاقت فرسا یا ترسناک باشد، تصمیم گرفته اند با فرزندان خود در مورد نسل کشی اسرائیل در غزه گفتگو نکنند.
.
با این حال، کودکان خردسال قبلاً در مورد نسل کشی در غزه می شنوند یا حتی تصاویری از غزه تحت محاصره را می بینند که رسانه های اجتماعی و اخبار را فرا گرفته است. خواه از صندلی عقب ماشین در حالی که یکی از اعضای خانواده به رادیو گوش می دهد، شنیدن بزرگترهایی که درباره اخبار با لحن آرام از اتاق دیگر صحبت می کنند، شرکت در یک اعتراض یا حتی شنیدن صحبت یکی از دوستان در مدرسه، بسیاری از جوانان از قبل احساس می کنند که اتفاق بدی در مکانی به نام غزه در حال رخ دادن است.
برای کودکان خردسال و همه ما، دانستن اتفاق بد و ترسناکی که در حال رخ دادن است، اما نداشتن اطلاعات لازم برای درک آن باعث ایجاد ترس و احساس خارج از کنترل بودن می شود. دادن اطلاعاتی که به کودکان برای درک وقایع سخت و ترسناک به روش‌های مناسب رشد نیاز دارند، به آنها کمک می‌کند تا احساس اختیار و احساس امنیت عاطفی کنند.
به جای ساکت ماندن زمانی که کودکان در مورد غزه سؤالاتی دارند، مربیان و مراقبان کودکان خردسال می توانند به این جوانان ابزاری برای تفکر انتقادی در مورد جهان و انجام اقدامات معنادار برای ساختن جهانی انجام دهند که در آن هرکسی آنچه را که برای پیشرفت نیاز دارد داشته باشد.
همیشه نمی توان برای مکالمه یک موضوع پیچیده با یک کودک خردسال آماده کرد . گاهی اوقات یک کودک اظهاراتی می کند یا سؤالی را مطرح می کند که نیاز به پاسخ فوری دارد. به یاد داشته باشید، همیشه می‌توانیم بگوییم: «می‌خواهم به این فکر کنم که چگونه به آن پاسخ دهم. آیا می توانیم بعداً دوباره در مورد این موضوع صحبت کنیم؟» مهمترین چیز این است که با کلمات و احساسات خود به کودک نشان دهیم که آماده پاسخگویی به سؤالات او هستیم.
در زیر هفت دستورالعمل برای گفتگو بین بزرگسالان و کودکان خردسال در مورد غزه آورده شده است.
1. با آنچه می دانند شروع کنید. ما می توانیم به سوال کودک با سوال دیگری پاسخ دهیم. به عنوان مثال، اگر کودکی بپرسد “چرا مردم غزه را بمباران می کنند؟” ممکن است پاسخ دهیم: «خیلی خوشحالم که این سوال را پرسیدی. در مورد آنچه در غزه اتفاق می افتد چه شنیده اید؟
2. به زبانی که کودک استفاده می کند گوش دهید و منعکس کنید. کودکان از زبانی استفاده خواهند کرد که بتوانند آن را درک و پردازش کنند. این وظیفه بزرگسالان است که به زبانی که کودکان به عنوان نشانه ای از درک رشدی آنها استفاده می کنند گوش دهند. اگر کودکی می‌گوید «در غزه به بچه‌ها آسیب می‌زنند»، لازم نیست از کلمه «کشتن» استفاده کنیم. در عوض، می‌توانیم این زبان را بازتاب دهیم: «بله، ارتش اسرائیل به بچه‌ها در غزه صدمه می‌زند و این ناعادلانه و نادرست است». اگر کودکی می گوید “مردم غزه غذای کافی ندارند”، لازم نیست از کلمه “گرسنگی” استفاده کنیم. در عوض، می‌توانیم بر این درک بنا کنیم: «درست است، مردم غزه در حال حاضر غذای کافی برای سالم بودن ندارند، زیرا اسرائیل از ورود غذای بیشتر به غزه جلوگیری می‌کند.»
3. از زبان مشخص، واضح و مستقیم استفاده کنید . در مورد شکستن مفاهیم بزرگ به اجزای سازنده ای که کودک می تواند درک کند فکر کنید. به استفاده از کلماتی فکر کنید که قبلاً برای آنها ارجاع دارند. به عنوان مثال، کودکان خردسال اصطلاح «نسل‌کشی» را درک نمی‌کنند، اما می‌توانند بفهمند که «گروهی از مردم یا یک ارتش در تلاش هستند از یک مکان به افراد زیادی صدمه بزنند».
4. به کودک کمک کنید تا تجربه خود را از تجربه مردم غزه متمایز کند. اگر کودک بپرسد “آیا اسرائیل ما را اینجا بمباران خواهد کرد؟” ممکن است پاسخ دهیم «نه. این اتفاق نمی افتد. اینجا ما از بمب در امان هستیم. و ما می توانیم برای جهانی کار کنیم که در آن همه از بمب در امان باشند.»
5. بررسی و تأیید احساسات (ما و کودک). گفتگوها در مورد خشونت و ستم اغلب توسط افرادی که مستقیماً تحت تأثیر قرار نگرفته اند، روشنفکرانه است. به عنوان بزرگسال، وظیفه ما این است که به کودکان کمک کنیم احساساتی را که به وجود می آیند متوجه شوند و راه هایی برای بیان و کار با آنها بیابند. همچنین می‌توانیم با کودک در مورد احساس خود صادق باشیم. کودکان اغلب از احساسات ما آگاه هستند حتی زمانی که ما آنها را نام نمی بریم. ما می توانیم احساسات خود را مستقیماً به گونه ای نامگذاری کنیم که کودک را در موقعیتی قرار ندهد که مراقب ما باشد. به عنوان مثال، اگر کودکی بپرسد “آیا از غزه ناراحتی؟” ممکن است پاسخ دهیم: «بله، من واقعاً غمگین هستم. من این را در قلبم احساس می کنم. کجا آن را در بدن خود احساس می کنید؟ پس از پاسخ کودک، ممکن است تأیید کنیم: «آره، گاهی اوقات من هم آن را احساس می‌کنم» و بپرسیم «وقتی احساس غمگینی می‌کنیم، چه کارهایی می‌توانیم انجام دهیم؟»
6. جملات اخلاقی واضح بیان کنید. این خوب و مهم است که در مورد مسائل اجتماعی اظهارات اخلاقی واضحی داشته باشیم. کودکان خردسال به عدالت گرایش دارند و در دنیایی که ظلم و ستم فراگیر است، نام بردن از آن برای بزرگسالان مهم است. می‌توانیم جملاتی مانند «همه مردم لیاقت داشتن غذا، آب و دارو را دارند» و «منع کردن مردم از دریافت غذا اشتباه است» بیان کنیم.
7. راهی برای اقدام به کودک بدهید. یکی از مهم ترین عناصر گفتگو با یک کودک خردسال در مورد حقایق سخت این است که به آنها احساس اختیار و فرصت هایی برای عمل بدهید. به عنوان مثال، در کلاس درس خود، من همیشه مکالمات مربوط به تغییرات آب و هوایی را که یک موضوع وحشتناک و اجتناب ناپذیر است، با درس هایی در مورد سازماندهی عدالت آب و هوا همراه می کنم. کودکان خردسال باید بدانند که راه‌هایی برای مقابله با بی‌عدالتی در جهان وجود دارد و می‌توانند در اقدامی مشارکت کنند. با ارائه راه‌هایی برای اقدامی که آنها را وارد جمع می‌کند (مثلاً ایجاد علائم اعتراض با دوستان یا شرکت در یک روز نامه‌نویسی)، می‌توانیم از لحظه بی‌عدالتی به عنوان فرصتی برای ایجاد همبستگی و اجتماع استفاده کنیم. می‌توانیم بگوییم «وظیفه ما این است که به تغییر آنچه در غزه روی می‌دهد کمک کنیم. برخی از راه‌هایی که می‌توانیم انجام دهیم این است که برای تظاهرات آخر هفته هنر کنیم، یا اینکه دوستانمان نامه‌ای به مسئولان کشورمان بنویسند تا از ارسال سلاح به اسرائیل خودداری کنند.»
اخیراً با یکی از آشنایانم قهوه می خوردم که درباره نسل کشی غزه گفت: «هرگز تصور نمی کردم این اتفاق بیفتد». من پاسخ دادم که متأسفانه به عنوان یک آمریکایی فلسطینی که خانواده‌اش تحت تأثیر اشغال نظامی فزاینده اسرائیل در فلسطین قرار گرفته است، می‌دانستم که این امکان وجود دارد. با این حال، چیزی که هرگز تصور نمی‌کردم در طول زندگی‌ام ببینم، سطح مقاومت و همبستگی با مردم فلسطین است که از 7 اکتبر 2023 در ایالات متحده و سراسر جهان فوران کرده است. هرگز تصور نمی‌کردم که در خیابان‌های محله‌ام در فیلادلفیا قدم بزنم و مردمی را ببینم که در کافی‌شاپ‌ها نشسته‌اند و در ویترین‌های همسایه‌های همسایه‌های من، کافه‌هایی به تن دارند.
* * *
در چنین لحظه مقاومت بی‌سابقه‌ای، باید جوانانی را که وارث مبارزه برای رهایی خواهند بود جدی گرفت. دادن زبان به کودکان خردسال برای درک حقیقت در مورد ظلم، ابزارهای مبارزه با بی عدالتی، و منابعی برای ایجاد جوامعی که بتوانند در آزادی جمعی زندگی کنند، کاری است که جهان را تغییر می دهد. من از شما دعوت می‌کنم تصور کنید، وقتی کودکان در سراسر جهان امروز این مکالمات را انجام می‌دهند و این ابزارها و منابع را توسعه می‌دهند، چه آینده‌ای آزادی‌بخش‌تر می‌تواند ممکن است