راز ناپیدای جریان وابستگی در آموزش و پرورش (۹)

روشنم می دارد، قوّتم می بخشد (۲)

در شماره ی قبل گفتیم با مراجعه به کتاب تاریخ معاصر (فصلنامه تخصصی) ویژه بهاییت و کتاب فراموش خانه و فراماسونری در ایران (اسماعیل رائین سه جلدی) مشخص شد که اتهام ازلی و بهایی و یا فراماسون بودن رشدیه درست نیست.

بخشی از سروده نیما را آوردیم که رشدیه را تایید می کرد.
یاد بعضی نفرات/ روشنم می دارد/ اعتصام یوسف/ حسن رشدیه/ قوّتم می بخشد (یازدهم اردیبهشت ۱۳۲۷)

سید مصطفی محقق داماد عضو پیوسته فرهنگستان علوم و استاد حقوق و فلسفه ی اسلامی دانشگاه شهید بهشتی تهران:
«چند شب قبل یکی از دوستان که سابقاً با یکی از انجمن های مذهبی همکاری داشت به من زنگ زد و گفت شنیده ام که شما می خواهید برای مرحوم رشدیه سخن بگویید، واقعاً چنین است؟ گفتم آری. گفت: درجریان باشید که ایشان «ازلی» بوده اند! گفتم شگفتا که حدود صد سال از مرگ این مرد میگذرد و این آقایان که دنبال بابی و بهائی می گردند و از این رهگذر مهمترین خدمت را به آمار آنان می کنند.
نمی دانند که این شیخ مرحوم سرانجام رحل اقامت در قم افکند و در پرتو حمایت مرجع تقلید زمان یعنی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی قرارگرفت. وقتی هم ایشان در سال ۱۳۲۳ شمسی فوت کرد علمای قم بر جنازه ایشان نماز گزاردند و با احترام در قبرستانی که به نام قبرستان شیخ عبدالکریم حائری معروف است مدفون است». (۱۴تیر ۱۳۹۹ سالگرد تولد رشدیه)

عزیزان
ضرب المثل ایرانی به ما می گوید: «سوء ظن عاقلانه بهتر از اطمینان جاهلانه است».