پایگاه خبری تحلیلی رسانه معلم رسانه فرهنگیان ایران
شاید یکی از ضرورتهای گشایش مدارس و حضوری شدن مدارس ، ناکارآمدی و ولنگاری آموزش های مجازی در مدارس به ویژه در مدارس دولتی باشد .
با مراجعه به مدارس دولتی در مهرماه ، می توان مشاهده کرد که اغلب مدارس دولتی روزانه دو ساعت کلاس آنلاین برگزار می نمایند که
حسب توانمندی نیرو ها و امکانات شبکه شاد این آموزش هم *معمولا یکطرفه و به صورت صوتی و یا اشتراک گذاری فایل و نهایتا دیدن صورت معلم , در جریان است
برخی از مدارس حتی تصویر معلم را هم دریغ می کردند . محتوا ها در خیلی موارد به صورت نوشتار ، فایل پی دی اف ، و صدای معلم بارگزاری میشود و دانش آموز و خانواده ، همه با هم ، باید محتواها را یکی یکی دیده و شنیده و یاد بگیرند.
در کشوری که به صنعت فضایی ، موشکی ، سلول بنیادی ، نانو تکنولوژی و … وارد شده , از نظام آموزشی آن نمیتوان پذیرفت که پس از دوسال کرونا ، هنوز پلتفرم مدرسه مجازی و کلاس آنلاین و آزمون های آنلاین را تعبیه و طراحی نکرده باشد . قطعا این نقیصه و رخوت معنای خوبی ندارد .
فاصله توان مدیریتی نظام آموزشی ، شکاف عمیق مدیران با یافته های روز ، نوعی فوبیای تکنولوژی و هراس از ارائه های آنلاین ، سندرم فردای پیگیری تکامل سامانه های موجود ، انحصار مشکوک شبکه شاد و ممانعت از حضور استعدادهای استارتاپی دانش بنیان در عرصه آموزش های مجازی و عدم پیگیری توقعات فناورانه سند تحول ما را متقاعد می نماید که یا باید خطر افت عمیق تحصیلی و وقفه های آموزش را بپذیریم و یا دل به دریا زده و مدارس را در سرما و کرونا و آلودگی هوا بازگشایی کنیم !
افت تحصیلی دو سال گذشته موضوعی محرز است و تداوم این افت و نقصان آموزشی نگران کننده شده است .
از سوی دیگر ناتوانی در ارائه راهکار موثر در دسترس پذیری آموزش در مناطق محروم و کم برخوردار ضایعه افت تحصیلی و توقف تحصیلی را تشدید نمود .
آموزشهای تلویزیونی آنچنان مورد استقبال قرار نگرفت و تقریبا به نوعی برای رفع تکلیف پخش می گردید .
موضوع کیف الکترونیک و بسته آموزشی و … هم که سالها زمزمه میشد , به اجرا نرسید ! و مثل همیشه در حد حرف ماند .
نظام آموزشی ماند و شبکه شاد !
ما که برای اعتلای یادگیری الکترونیک و فناوری ها و نوآوری های آموزشی و … کاری نکردیم , منفعلانه و ناکارآمد ,تقصیر را بر گردن ضعف آموزش مجازی انداختیم و نظام آموزش راه دور را تخطئه نمودیم.
معمولا منتقدین آموزش های مجازی و فناوری های نوین یادگیری ,همانهایی هستند که دانش عملی و تجربه کاری و تسلط لازم در آمادگی الکترونیک را ندارند
گرچه بهرحال آموزشهای مجازی و فناوری های نوین آموزشی می تواند مکمل خوبی باشند اما شاید نتوانند
همه حیطه های شناختی و عاطفی و حرکتی و … را به طور کامل تامین نمایند
اما بهر ترتیب٫ ما از هیچ بخش قابل توجهی از فناوری های أموزش و یادگیری الکترونیک ,استفاده موثر و چشمگیری نکردیم
حاصل همه این اتفاقات شد , پدیده شبکه شاد , افت تحصیلی , و بیزاری از آموزش مجازی که به دلیل ناتوانی نظام آموزشی , ناتوان و نالایق دیده شد .
شاید اگر انحصار تاریخی سامانه های الکترونیک وزارت آموزش و پرورش به چند شرکت معلوم و همیشگی به طور جهادی و انقلابی پیگیری و مدیریت می گردید و استعدادهای جوان دانش بنیان در کارخانه های نوآوری و مراکز رشد مهجور نمی ماندند , اوضاع و احوال آموزش مجازی مان خیلی بهتر از این بود .
اگر همین دو سال وزارت متبوع ,تصمیمی در سلامت اداری و بدور از حواشی و تعارض منافع و … برای طراحی قطعی پلتفرم آموزش مجازی , توسعه شبکه ابری محتوا و یادگیری,و بسته های آموزشی گرفته بود , احوال الان آموزش های مان کمی بهتر بود .
انتقاد از آموزش مجازی و فاصله گذاری و یادگیری غیرحضوری , رافع نقد کارآمدی مدیریت نظام آموزشی نیست .
بپذیریم که آموزش مجازی را آنچنان بلد نبودیم و نخواستیم اقدام موثری هم برایش انجام دهیم
مجید عابدی
کارشناس آموزش