پایگاه خبری تحلیلی رسانه معلم رسانه فرهنگیان ایران
گروه اجتماعی خبرگزاری رسانه معلم، ایروان مسعودی اصل قائم مقام مركز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در برنامه تلویزیونی پرسشگر با موضوع «چالش‌های عدالت آموزشی» با بیان اینكه آموزش و پرورش گسترده‌ترین حوزه ارتباطات مردم و دولت است، اظهار كرد: دولت‌ها مكلف به تأمین عدالت اجتماعی هستند كه عدالت آموزشی مهم‌ترین ركن آن است؛ عقب ماندگی تحصیلی یعنی عقب ماندن از كسب فرصت‌های اجتماعی.
وی با اشاره به مصادیق و ابعاد عدالت آموزشی، افزود: معیارهایی وجود دارد نظیر اینكه آیا در همه مدارس تعداد ساعات درسی و تعداد روزهایی كه دانش‌آموزان به مدرسه می‌روند، برابر است؟ آیا تجهیزات و امكانات برابر است؟ این معیارها لازمند اما كافی نیستند؛ وقتی از عدالت سخن می‌گوییم یك بُعد آن عدالت افقی یعنی تعداد صندلی، كلاس، معلم و امكانات است؛ عدالت عمودی یعنی اینكه باید تفاوت‌ها را لحاظ كرد و دید كه كجا باید بیشتر سرمایه‌گذاری‌كنیم و منظور از عدالت، رسیدن به كیفیت یكسان و ارتقای كیفیت در مدارس محروم است.
مسعودی با بیان اینكه آموزش و پرورش و سلامت جزو اولویت‌های حاكمیتی هستند، گفت: اگر می‌خواهیم به چالش‌های عدالت آموزشی توجه كنیم باید روی كمیت، كیفیت، توسعه نامتوازن منطقه‌ای، توزیع نابرابر بودجه، كم توجهی به شأن معلم، فقر تغدیه، نظام آموزش دسته بندی شده و عوامل مدیریتی بحث كنیم.
قائم مقام مركز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی با بیان اینكه 22 نوع مدرسه داریم كه مبنای شكل‌گیری آنها هفت مرجع شامل مجلس، شورای عالی اداری، شورای عالی فناوری، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی آموزش و پرورش، شخصیت حقوقی وزیر آموزش و پرورش و وزارتخانه و مجلس بوده‌اند، ادامه داد: به عنوان مثال مبنای شكل‌گیری مدارس غیردولتی، مجلس است؛ مدارس آموزش از راه دور و شاهد را شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب كرده است؛ مدرسه هوشمند مصوبه شورای عالی فناوری است و مدارس شبانه روزی، عشایری، هیأت امنایی، نمونه دولتی، ورزش، كاردانش و… مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش هستند.
مسعودی افزود: موافقم كه این جداسازی‌ها باعث بی عدالتی شده و نظام طبقاتی را به‌وجود می‌آورند؛ آیا مشكل فقط از كمبود بودجه ناشی می‌شود ؟ شاید آموزش و پرورش نتواند خوب رایزنی و چانه زنی برای بودجه كند اما توزیع بودجه آن هم نامناسب است.
وی اضافه كرد: یكی از مهم‌ترین عوامل بازدارنده عدالت آموزشی، بی توجهی به شأن و منزلت و معیشت مردم است، وقتی معلم شاگرد خصوصی می‌گیرد یا مسافركشی می‌كند و خستگی را به كلاس می‌آورد، نمی‌تواند آموزش كیفی داشته باشد./د